Interview met Simon Laan over de Oranje Trophy tijdens het EK 2012

De finale in Kiev, de finish op de Olympische Spelen in Londen en alles daartussenin maken we mee, zie het route schema hierna.
Een tachtig meter hoog standbeeld van Moeder Rusland zal ons in Volgograd doen beseffen waar we terecht zijn gekomen. Via Moskou, de grootste stad van Europa alwaar we het Rode Plein Oranje kleuren, rijden we door naar de Hermitage van Sint Petersburg. waar we o.a. dineren in de bunker van Stalin. Vervolgens rijden we een paar duizend kilometer door de bossen van het Finse Lapland tot ver boven de Poolcirkel naar de Noordkaap, waar de zon dagen lang niet onder zal gaan.

In Stockholm organiseren we als vanouds een evenement voor vrienden, familie en sponsoren wat een aantal dagen feest inhoud! Oranje Trophy is geen wedstrijd, geen race. Het is een avontuurlijke tocht met een sportief karakter en kent daardoor de meest uiteenlopende karakters binnen het Oranjelegioen; van studenten tot gepensioneerden, van bouwvakkers tot artsen. Samen delen ze één ding: de passie. En passie hebben ze onderweg hard nodig, want de tocht wordt opnieuw loodzwaar. Een extreme test voor deelnemers en hun voertuigen. Geen luxe hotels met vijfgangen menu’s, maar dunne matjes in kleine tentjes langs de weg, waar zelfgevangen vis uit een snelstromend beekje wordt gegeten, die we met de lokale wodka wegspoelen…

De Oranje Trophy van Simon Laan

Nederland/Duitsland:
Na een stroeve start ben ik op 14 juni 2012 aan de Oranje Trophy begonnen.Doordat ik geen vertrouwen had in mijn huidige motor heb ik twee motorwissels gehad. Op  maandag 11 juni zijn Toon van Diepen en ik begonnen met mijn motor er uit te halen en ben ik met Bart Visser nog even bij een ander motor wezen kijken. En daarna kreeg ik een aanbod van Jack den Hartogh om van hem een motor te lenen. Deze motor heb ik maandag gedemonteerd en ben ik er dinsdag zelf in gaan bouwen. Woensdag was Toon er weer om me te helpen met het afbouwen en donderdag stond ik met mijn Mercedes om 08:00 uur aan de start van de Oranje Trophy. Iedereen was aanwezig die ik in de loop der tijd op de bijeenkomsten heb leren kennen.
Om 10:00 uur was de start.
Het was voor mij erg spannend na al die motorwissels en onzekerheid van de motor die er nu in stond, hoewel hij wel liep als een naaimachine. SBS6 vroeg me nog of ik het wel zag zitten om met mijn auto zo veel kilometers te maken, waar op ik antwoordde: “het zal toch wel” maar dat was echt bluf. Maar goed, de reis van mijn leven ging van start.
De eerst overnachting was een camping ten oosten van Berlijn zo’n 680 km te gaan, na wat stops voor tanken en eten zijn we om een uur of tien ‘s avonds daar aangekomen. De geleende motor van Jack had het perfect gedaan,  maar we moesten nog zo ver, dat kon ik de eerste weken niet makkelijk van me af zetten. Slecht eten en slapen was daar van de oorzaak, ik heb A gezegd dus ook B en probeer te genieten van alles wat er om me heen te zien is.
Duitsland/Polen:
Van het plaatsje Schmöckwitz bij Berlijn op naar Lviv was het maar liefst 930 km dwars door Polen. Zonder problemen passeerden we de grens, maar de weg die daarna volgde was bizar slecht. De moed zakte in mijn schoenen, als dit zo zou blijven dan weet ik niet of hier mijn spanningen van zouden verminderen, wat een pad, maar godzijdank hield dat op na z’n 70 km.
Polen/ Oekraïne:
Bij de grens Polen Oekraïne moet je een beetje geluk hebben en brutaal zijn, maar gelukkig heeft Jack die lef!Eerst zijn we 200 vrachtwagens voorbij gegaan die stonden te wachten,  ik volgde gedwee. Aan de grens gekomen moesten we van zo’n wijsneus achter aansluiten, waarop Jack liet zien dat we campers waren, maar hij was niet te overtuigen, verder op keren en achter aansluiten was de boodschap! We hebben maar gedaan alsof we hem begrepen en zijn tussen twee vrachtwagens gaan staan even verderop, Jack is naar een wat behulpzamer grenswacht gelopen (ze bestaan wel, alleen als ze een pet op krijgen worden ze autoritair) die ons een plek aanwees op de controleplaats en ons naar diverse loketten dirigeerde.
De dag schoot al aardig op, uiteindelijk moeten we nog ±150 km rijden om in het donker op de camping aan te komen.s’Morgens zijn een aantal teams niet aangekomen zij zullen later op de dag weer aansluiten. Een nieuwe uitdaging staat ons te wachten, maar liefst 1020 km staan er voor om in Charkov te komen. We beginnen er dan ook met frisse moed aan. De wegen zijn goed in tegenstelling wat ons is verteld.  Men had het er zelfs over dat de wegen in Oekraïne zeer slecht zouden zijn maar niets van dat, dus gas er op, niet onbekend voor Jack want hij gaat al zolang we onderweg zijn als de brandweer!
Ik weet niet meer of het deze dag was maar we zijn ook nog staande gehouden, de Tom-Tom gaf aan dat we door het centrum moesten, terwijl het verboden was voor vrachtwagens.  Een diender wees ons er op terwijl Jack in veronderstelling was in een camper te rijden die nog geen 7500 kg weegt, wat ook zo is, maar de man had niets te maken met gewichten! Na wat gegoochel met Oekraïense doekoens en wat euro’s konden we onze weg vervolgen. Na zo’n uur of twaalf te hebben gereden met hier en daar een pauze, waren we het zat en hebben we de auto’s bij een tankstation geparkeerd, met een Oekraïense openbaar toilet wat er van buiten erg mooi uit zag maar van binnen zat alleen een gat in de betonnen vloer. Dus daar maar geen gebruik van gemaakt.
‘s Morgens weer richting Charkov voor de voetbalwedstrijd Nederland – Portugal dit haalde we niet in een dag! Geen probleem want ‘s avonds was de voetbalwedstrijd pas, dus rustig aan naar de Oranje Camping. Jack ging weer ver vooruit en had ook de verwachting dat als hij ergens af zou slaan of zou tanken ik hem wel zou zien, maar om de een of andere reden zijn we elkaar misgelopen. Op gegeven moment was ik al in Charkov, en had ik Jack nog niet gezien, dus ben ik op zelf op zoek naar de Oranje Camping. Bij twee tankstations gevraagd maar geen van beiden konden  me vertellen waar ik heen moest. Waarschijnlijk was het de taalbarrière, want dat kleine beetje Engels wat ik kan, is een woordenboek vol van wat een  gemiddelde Oekraïner aan Engels kan.
Nog een heel aardige agente aan de deur gehad die vertelde dat ik niet op de baan mocht rijden waar ik op reed, het bleek de busbaan te zijn maar dit stond niet aangegeven, in Charkiv is de rechterbaan dus de busbaan. De agente kon me wel vertellen dat ik op de goede weg was richting de camping. Nog een paar km rechtdoor en dan nog maar eens vragen, er stond een taxi langs de kant en die deed ook al niet te enthousiast bij het zien van het adres, maar hij ging me wel voor tot aan de ingang van de camping. Ik heb de man 5 euro gegeven hij wilde dit niet aannemen, maar deed het toch. Op de camping aangekomen was Jack niet aanwezig en was ik daarom wel wat vertwijfelt. Later bleek dat onze beide  telefoons geen bereik hadden. Ik mocht een telefoon van de dochter van Miep (deelnemer van de Nissan Micra) gebruiken om Jack te bellen die inmiddels z’n telefoon weer aan de praat had,  Jack liet me weten dat hij mij gezocht had en daarvoor 60 km terug was gereden. Toen voelde ik me wel een beetje lullig, terwijl ik op de  camping was rijdt hij 120 km extra om mij te zoeken. Toen uiteindelijk aan de lijn had was hij samen met zijn vrouw Hennie alweer in Charkiv en duurde het niet lang of ze waren ook op de camping. Eerst zijn we in de stad wat gaan eten daarna naar het stadion om naar de voetbalwedstrijd Nederland- Portugal te gaan, jammer dat onze jongens verloren.
Het verlies van deze wedstrijd was wel bepalend voor de Oranje Trophy dit betekend dat de tour anders gaat lopen dan de planning. De volgende dag is besproken dat een deel van de groep terug zou gaan naar Warsau. Jack Hennie en ik besloten via Kiev naar het zuiden van de Oekraine te gaan richting de Krim de Riviera van Rusland nu van de Oekraïne. Er is nog een rustdag in Charkiv gepland zo zitten we ‘s avonds allen aan de BBQ. Een politieagent was ‘s middag met zijn meisie bij mijn aan de auto die hij erg mooi vond, hij vroeg om een souvenir. Ik liet een deel van mijn pettenverzameling zien die ik mee had. Dit vonden ze fantastisch, ze hebben toen een paar van mij gekregen met de toezegging dat hij ‘s avonds een politiepet voor mij zou meebrengen. En wel hoor, hij kwam ’s avond met twee petten, een voor mijn en een voor Jack. Kiev is onze volgende punt. Robbert (deelnemer met een BMW motor) had behoorlijk pech met zijn brommer. In Berlijn had hij al problemen en in Kiev heeft hij 14 dagen gestaan. Toen wij na een rondrit weer terugkwamen in deze stad was hij nog niet gerepareerd. Een gebroken stoterbus was het probleem, er zijn toen onderdelen vanuit Nederland ingevlogen. De laatste dag kregen ze het toch met eigen kennis en inbreng voor elkaar.
In Vinnycja daar zijn nog groepsfoto’s gemaakt. Van hier zijn we over zeer slechte wegen naar Umanb gereden, dat er aan deze wegen paden een E nummer is gegeven is onbegrijpelijk ze zijn geen E wegen waardig.  Toch moeten we het er mee doen maar het eist z’n tol, de water tank van Jack laat het afweten er bevindt zich hierin een grote scheur 250 liter water vindt z’n weg door de camper. Het lekt zoveel dat Jack besluit de tank los te koppelen. Hij laat het water over het parkeerterrein lopen, dus  is het ‘s morgens niet meer douchen in de camper voor de familie Hartogh.
‘s Avonds bij een tankstation zetten we onze auto’s op de parkeerplaats en hebben bij een aardige tankhouder lekker gegeten. Toen we nog een wijntje dronken bij de auto kwam de tankbediende even een praatje maken. Later begrepen we waar hij op doelde.  De volgende ochtend kwam er een kerel bij onze auto’s en slijmde dat we een aantal mooie auto’s hadden. Wanneer je ook die oude versleten Kamazzen ziet rijden snap je dat! De man irriteerde ons en Jack gaf de man aan weg te gaan. Geen twee minuten later kwam een andere vent die zgn. verbaasd een dik gevulde portemonnee van de grond raapte en ons voorstelde de inhoud samen te delen.  Dat deze portemonnee  daar  met voorbedachten rade was neergelegd door de andere persoon is dus de truc van dit soort lui. Als je er intrapt dan komt de persoon in kwestie verhaal halen en dreigen met politie e.d. Dit kan je een hoop ellende geven en veel tijd en geld kosten. Wij begrepen meteen dat de tankbediende ons hier voor heeft proberen te waarschuwen. Even later konden we nog diesel kopen, ook daar zijn ze erg creatief wat het afrekenen en afleveren betreft. Hier zijn we dus niet op ingegaan. De nachten waren fris maar de dagen zijn bloedheet van af Berlijn is de temperatuur niet onder de 30 graden geweest dit duurt nog tot we in Scandinavië zijn.
Op naar Odessa een mooie omgeving maar de wegen zijn zeer slecht, na een uur of acht kwamen we in de buurt van de camping maar de navigatie kon de weg er naar toe niet weergeven. Dus een beetje op de gok met de kaart er bij kwamen we op de juiste camping aan. De camping “De Zwarte Zee” het Electro Team, en de Scania met Willem en Herman waren er al. Het was een sobere camping maar het personeel en de beheerder waren erg vriendelijk, we zijn er 2 dagen gebleven. Lekker gezwommen wat in zon gelegen en uitgerust van de inspanningen, want die de wegen hebben heel wat van ons gevergd. Na 2 dagen rust zijn we de Krim op gegaan dit is een schiereiland richting Simferopol daar zochten we een camping maar uiteindelijk kwamen we bij een hotel te staan. Doordat dit hotel geen eten en ontbijt serveerde stoomde Hennie een heerlijke maaltijd klaar en ‘s morgens een goed ontbijt. En dan richting Jalta,  de wegen zijn slecht,  een bijzonderheid daar was dat van Simferopol via Jalta naar Sevastopol de bussen aan kilometers lange bovenleiding rijden. ‘s Middags over de boulevard geflaneerd waar het cruise schip Alida lag afgemeerd. Het is hier echt de Riviera van de Oekraïne mooie statige huizen en een brede boulevard met een kermis en verkleed bühne.
Na het bezoek aan Jalta zijn we middags naar Sevastopol gereden. Onder weg bij een heel mooi restaurant met hotel en huisjes goed gegeten.  We hebben gevraagd of er voor ons ook een plek was om te staan. Helaas was de baas het er al niet mee eens dat er vrachtwagens op zijn parkeerplaats stonden. Dus zijn we verder gaan zoeken naar een camping die vonden we niet, wel een groot hotel aan de kust. Maar ook daar mochten we niet op het terrein staan. Na veel telefoontjes mochten we voor de poort ons kamp opslaan onder toeziend oog van de bewaking. De weg uit de Krim ging langs lang gestrekte heuvels met allerlei granen die al werden geoogst. De route was mooi maar de wegen waren bijzonder slecht! In Cheron zijn we op zoek gegaan naar een supermarkt waar we wat inkopen konden doen, al gauw zagen we  een mega shopcenter. Daar kan zowel worden gegeten als geshopt dus beiden maar gedaan. Hennie kon er geen genoeg van krijgen dus bleef daar nog even rondneuzen terwijl Jack en ik de boodschappen naar de auto’s brachten.
Een bewaker kwam ons vertellen dat we mooie auto’s hadden en niet lang daarna kwam ook z’n collega hetzelfde vertellen. Even later had hij zijn vriendin aan de telefoon. De bewaker gaf de telefoon aan Jack, die een vrouw hoorde aan de andere kant van de lijn die vroeg of hij interesse had in een Oekraïense vrouw? Jack beantwoordde hier geen behoefte aan te hebben, waarop zij vroeg; “waarom niet”? Jack zei mijn vrouw is er ook, toe werd de verbinding meteen verbroken. Dat je reisgenoot op dat moment alleen aan zijn eigen denkt hè, dat snap je nu weer niet! Al met al we hadden we wel een bewaakte parking. Uit Cheron vertrokken terug naar Odessa alweer een prachtige omgeving we rijden er beetje omheen. Onder de middag stopten we op een parkeerplaats waar een man allerlei onderdelen had uitgestald achter zijn auto. Als verkoper van Cartal onderdelen had hij hier een vaste standplaats, met alleen gebruikte onderdelen met de nadruk op “gebruikt”. Nog voor we Odessa binnen reden zag ik de DAF van Koops staan, die de Electro auto’s van stroom voorziet. Op een gegeven moment zie ik dat Jack verkeerd gaat. Ik sein door met mijn lichten te knipperen en te toeteren om de aandacht van Jack te krijgen. Gelukkig heeft hij het door en konden we ons weer bijtijds bij de groep voegen. De Limo was er ook weer bij, deze had problemen gehad met de keerring van de achteras en daar door was het wiellager stuk gelopen en de as beschadigd. De garagehouder had er een gevonden en had een  dag moeten reizen om hem weer bij de garage in Kiev te krijgen, het kan allemaal in de Oekraine. De dag er op lekker geluierd gezwommen en de was in het hotel gebracht op aanwijzen van Hennie, het zou avonds klaar zijn, maar niets van dat. Mijn favoriete broek nooit meer terug gezien. Een deel van de was ook niet.
De dag daarop met de taxi Odessa bezocht de haven en de binnenstad het ziet er allemaal net en statig uit inmiddels wel een paar schoenen versleten, want lopen is niet mijn favoriet bezigheid. Ook Jack is niet zo’n wandelaar hij heeft schoenen van antieloopleer zegt hij, je moet er maar op komen! De volgende dag gaan we weer terug naar Kiev dit is zo’n 480 km we deden er 8 uur over, de wegen waren goed te doen. Daar aangekomen waren Miep en haar dochter (deelnemers met Nissan Micra) er ook. Zij hadden vanuit Praag een bezoek aan Dachau gebracht. Miep was een van de weinige die wat kapper ervaring had, dus heb ik gevraagd of zij mijn haar wilde knippen.
Thuis was het er bij ingeschoten met al die motorwisselingen. Voor een biertje wilde Miep mij wel knippen, natuurlijk kwamen er meer waaronder deelnemer dokter Frank. ‘s Avonds aten we bij de familie Hartogh boerenkool, toch wel lekker bij z’n 30 graden plus! De volgende middag met de bus naar Tsjernobil waar de ontplofte kernreactor staat! Vreselijk wat daar gebeurd is al slaan ze er  commercieel wel een slag uit. Wat een spannend doenerei, iedereen is verplicht zijn/haar paspoortnummer door te geven alles moet geregistreerd.  Zo’n 35 km voor de stad is er een officiële grenspost, iedereen moet hier de bus uit voor pascontrole. Nou, nou ze gaan niet over een nacht ijs denk je dan, vervolgens was er bij de terugkeer helemaal geen controle meer, vreemd! Nou ja wie wil daar ook blijven, maar waarom dan al deze controles?
Toen we terug kwamen op de camping werden we door de thuisblijvers geattendeerd op het eventuele radioactieve gevaar. In plastic kleding verwezen ze ons direct naar de douches, eigenlijk heel ludiek. Onze kleding moest gewassen ontsmet enz. Het merendeel van de bezoekers van Tsjernobil verzuimde dit te doen, de controle was niet streng genoeg. Dus ook weer interessant gedoe! Verrassend was dat er door de thuisblijver ‘s avonds een heerlijke BBQ klaar stond het werd nog erg gezellig en laat na een spannende dag! ‘s Morgens waren we uitgenodigd bij de Nederlandse ambassade een hele happening. Met de hele oranje stoet reden we door Kiev. Op het plein aangekomen was daar de pers en TV al aanwezig. Er werd bijzondere aandacht aan de Electro auto’s besteedt en er waren uiteraard de nodig toespraken van o.a. de ambassadeur en andere hoogwaardigheidbekleders, daarna werden we getrakteerd op een uitgebreide brunch. Toen dit achter de rug was gingen we richting Luhansk, ondanks dat de navigatie het niet onder controle had, zijn we er toch uitgekomen. Onderweg had Jack het gevoel dat er iets mis was met zijn  koppeling want als hij deze intrapte  bewoog ook de handrem. ‘s Avonds bij het hotel nog maar eens kijken wat er aan de hand is. Tijmen en Robbert de monteurs constateerde dat het rechter motorrubber het had begeven. Na goed overleg werd besloten een spanband op de plaats waar het rubber zat aan te brengen, alsof de Volvo er al rekening mee had gehouden zat er precies aan iedere kant van het chassis een gat waar de spanband goed in vastgemaakt kon worden.  De motor werd wat opgekrikt de spanband aangetrokken en klaar was ie.
Naar Volgograd moesten we over de grens. Na een aantal loketten werden we bij het laatste loket door een Oekraïner aangesproken, de man vroeg of hij even voor mocht, dit was geen probleem voor ons wij hadden immers tijd genoeg om in Volgograd te komen. De man werd snel geholpen. De douanier stelde Jack een vraag, doordat deze niet werd begrepen vroegen we de Oekraïner wat er bedoeld werd, deze deed het woord voor ons, waarna Jack zijn documenten terug kreeg. Vervolgens maakte de douane  een opmerking waarop de Oekraïner moest lachen, wij vroegen hem wat er zo leuk aan was, de douane had gezegd: “welcome to hell.”!
Oekraïne/Rusland:
Na een korte pauze op een stoffige parkeerplaats reed een politie ons voor naar de snelweg. Daar aangekomen kwamen we bij een hotel met veel winkels en een groot parkeerterrein, maar geen bank waar we wat roebels konden kopen. Dus reden we naar de eerst volgende stad. Op een markt spraken we een politieagent aan en vroegen naar een bank waar we onze jallaas konden wisselen voor roebels. Hij verzocht ons in zijn four-wheel Lada te stappen om naar een kennis van hem te rijden. Alvorens we vertrokken werd er met een lamp in de tank gekeken of we wel genoeg brandstof hadden, waaruit bleek dat we eerst nog moesten tanken. Bij de bank aangekomen was deze nog gesloten dus even wachten. Helaas konden we hier geen jallaas wisselen dus hebben we weer wat roebels gepind. We werden netjes bij de auto teruggebracht. De weg naar het hotel in Volgograd was niet al te best.   En het hotel ook niet, want de klachten over de kwaliteit van het hotel kwamen ons al tegemoet. Het was er ‘s nachts zo warm in dat hotel, dat ik besloot om in de auto te gaan slapen, daar was het aanmerkelijk koeler. ‘s Morgens hebben we een enorm standbeeld bezocht van een dame die daar boven op een heuvel is geplaatst, ter herinnering aan de slag om wat voor de oorlog Stalingrad was. Ook het mausoleum bezocht waar de wisseling van de wacht aan ons voorging, zeer indrukwekkend. Voor dit alles was de twospeed van Jack z’n auto in neutraal komen te staan, deze er afgenomen en de twospeed in de goede gang gezet zo konden we onze weg vervolgen. De E23 van Tombov naar Moskou, voordat we zover zijn krijgen we een sms dat we naar een ander hotel moeten, en wel inVoronech, de weg hier naar toe is gelukkig aanmerkelijk beter. De weg van Voronech naar Moskou is goed maar lang.
In Moskou slapen we in het grote mooie Cosmos hotel. ‘s Avonds zijn we met een limo de stad ingegaan, eerst het Rode Plein bezocht. De jongelui zijn afgezet bij een disco en wij maken nog een rondrit door Moskou. ‘s Morgens bleek dat Jan (motorrijder) niet mee terug was gekomen met het gezelschap. Hij was in  zijn eentje in een taxi gegaan en was beroofd van al zijn geld. Hij had alles af moeten geven anders kon hij de taxi niet uit. Dit was even een dilemma in het kamp en een waarschuwing. De tweede dag in Moskou zijn we met de metro weer naar het Rode Plein gegaan waar de start van de Silk Rally stond opgesteld. Alvorens de start van de Silk rally hebben we nog wat rond gelopen en wat gegeten daarna zijn we terug gegaan naar het hotel. De andere ochtend bezochten we het park wat tegenover het hotel ligt en iets met de Olympische spelen van 1980 te maken heeft gehad. We bezoeken het Goem een gigantisch winkelcentrum deze is gevestigd in het centrum van Moskou het ligt tegenover het Kremlin, aan de andere kant van het Rode Plein. Je kunt hier de meest exclusieve merken krijgen die op de wereld te koop zijn. Goem doet denken aan een paleis, of een enorm museum. Het warenhuis is zeer groot en bijna te vergelijken met een kleine stad: drie straten van drie verdiepingen en een aantal zijstraten, overdekt met glazen overkappingen, waar 150 kleine en grote winkels te vinden zijn. Op de kruispunten zijn fonteinen neergezet. Ook hier zijn de westerse invloeden niet onopgemerkt gebleven. ‘s Morgens zijn we met de auto’s naar het Rode Plein gereden. Ondanks dat het verboden was voor vrachtauto’s hebben we toch het risico genomen om een paar mooie foto’s te maken. Er staan wel twee politie auto’s,  terug konden we  niet meer, dus de foto’s gemaakt en er snel van door. Twee stoplichten verder stopt Jack langs de stoep, zijn rempedaal is helemaal weg gezakt als hij remt, we besluiten voorzichtig de stad uit te gaan en bij een tankstation te stoppen. Daar aangekomen blijkt de linker remcilinder te lekken, we nemen contact op met de monteurs die met de groep mee zijn. Zij konden met een uur bij ons zijn, de beste optie van hen was om de leiding af te sluiten. Dus met de gedemonteerde leiding naar de garage die bij het tankstation was en de leiding plat geslagen en dichtgelast. Na een paar keer ontluchten was de remdruk redelijk toch hebben we onderweg nog een paar keer ontlucht. De tijd was al flink opgeschoten om 05:30 uur van het hotel vertrokken en om 17:30 hadden we nog maar 250 km gereden. In een file reed ik Jack voorbij en niet veel later begint het te hozen van de lucht en al gauw merk ik dat Jack niet meer achter me zit dus bel ik hem, hij heeft geen ruitenwissers en alleen stadslicht en vindt het onverantwoord om verder te rijden. Na een half uur komt hij toch achter me staan en vervolgen we de weg naar St Petersburg we stoppen bij een tankstation als de schemer in valt. We eten er een menu uit de koeling die de tankbediende voor ons opwarmt, en drinken een wijntje bij de auto. ’s Morgens rijden we op tijd naar St Petersburg. Bij het hotel aangekomen gaat Jack naar een werkplaats om de remcilinders te laten demonteren en monteur Robbert krijgt het voor elkaar om de ruitenwisser en de toeter te laten werken en het licht weer te laten schijnen. Ik zelf ben na aankomst gaan douchen en heb een middagdutje gedaan. Van Herman hoorden we dat op vertoon van de hotelticket bij het avondeten konden aanschuiven en ook morgens was er een ontbijtbuffet.
Achteraf was het niet de bedoeling geweest om daar zomaar aan te schuiven, er waren dan ook gasten die alsnog moesten betalen wat wel een afknapper voor ze was. Wij hadden wel het geluk gehad om zo weg te kunnen gaan. Door alle omstandigheden hebben we niets van St Petersburg gezien. Dit is een goede rede om nog eens terug te gaan naar St Petersburg was Hennie haar opmerking! Dat is ook niet verkeerd! Overigens had Jack 4.5 uur in de garage gestaan en hoefde niets te betalen.
Rusland Finland:
De volgende morgen zijn we naar de grens gereden waar wij eerst een file van een paar kilometer vrachtwagens hebben ingehaald. Zo zijn we zo’n 4 uur bezig geweest, maar dan heb je ook wat, want hier beginnen de betere wegen. Het duurde niet lang of ik had een kudde rendieren rondom de auto, en dat is hier niks bijzonders maar voor ons oppassen geblazen.

Ik heb ook een man op een rivier met boomstammen zien varen van wel honderd meter lang, een plaatje uit het aardrijkskundeboek,  het was op een brug jammer genoeg kon ik niet stoppen en heb helaas geen foto kunnen maken. ‘s Avonds vertelde Wim (van de Scania) nog dat hij in de laatste km van Rusland door een gat in de weg was gereden waardoor er een scheur in zijn voorraam was gekomen. Dit is de tol die we betalen voor het rijden op  slechte wegen, je materiaal heeft er enorm van te leiden.

Inmiddels is het ‘s avonds wat gaan regenen, voor het eerst in vier weken dit is heel verfrissend. ‘s Morgens bezoeken we een Volvogarage om te horen of ze remcilinders hebben of een adres weten waar ze eventueel verkrijgbaar zijn, maar niets van dat. Een medewerker verwijst ons naar een kennis die een garage heeft midden in een bos. Deze zou een aantal oude chassis hebben, dus rijdt hij ons voor naar de plek waar de chassis liggen, maar dit is echt niet veel bijzonders. Dus gaan we onverrichte zaken terug en vervolgen onze reis op goed geluk! We zijn door de plaats gereden waar de coureur Heikki Kovalainen woont, er stond een Formule1 auto op een paal aan een meer wat erg opviel. ‘s Avonds zijn een aantal mensen hun beddengoed aan het drogen vanwege nattigheid van de vorige nacht, ons bed was droog dus wij hadden tijd voor een wijntje. Van Kemijarvi zijn we naar Rovamiemi gereden waar we Sante Claus hebben bezocht, van een van zijn medewerkers moesten wij de groeten over brengen aan zwarte piet, dus bij deze.
Finland/Noorwegen:
Om nu op de Nord Kapp te komen is nog 650 km plus de 100 die we al hadden afgelegd, al met al stond er nog een flinke rit voor de boeg. Om 11:30 uur waren we op de Nord Kapp, iedereen zat al op ons te wachten met het eten in het ontvangstcentrum van de Nord Kapp. Daarna moesten alle auto’s op de foto van groot naar klein het was net een schuif puzzel dit nam nogal wat tijd in beslag om 02:00 was het toch voor elkaar. Intussen had ik even bekeken hoe we met de auto bij het monument konden komen. Hier wilde we een paar mooie foto’s maken, dit werkte aanstekelijk want toen de andere deelnemers dit zagen hebben ze ons voorbeeld  snel opgevolgd. Het was kraakhelder heel bijzonder want dit was het de laatste twee maanden niet geweest. Wij zijn niet teruggegaan naar de camping maar op de Kapp blijven slapen samen met dokter Frank onze lijfarts(motorrijder).  Ik kon het niet laten de volgende morgen toch nog even naar het hotel Nord Kapp te rijden om foto te maken van een zomeraanzicht. Het winteraanzicht van het hotel heb ik al maar dan met een ander gezelschap. Op de terugweg kwam ik in de tunnel zonder diesel te staan, niet handig, ik was vergeten de kraan van de bovenste tank open te zetten, dus snel ontluchten en daar gaan we weer. Nog een vervelend bericht was dat Robbert (een deelnemer) met zijn motor van de weg geraakt was. Hij lag in het ziekenhuis maar was niet in levensgevaar hij had wel verschillende kneuzingen en botbreuken. Onder weg naar Skibotn is het oppassen geblazen de weg is smal het regent en het waait dus niet prettig rijden. Nog meer regen en wind krijgen we als we de andere dag naar Gullesfjord rijden. De volgende dag is een rustdag ingepland dus werd het ‘s avonds erg gezellig. De organisatie wilde gaan zeevissen en zeearenden spotten helaas moest dit door het slechte weer een dag worden uitgesteld.
Noorwegen/Zweden:
Wij zijn niet in de regen gaan wachten, Jack, Hennie en ik hadden besloten de volgende dag naar Kiruna te gaan, en beleefden daar een extra vrije dag in de zon. We zijn naar het centrum gelopen waar Jack opperde de ijzermijn te bezoeken, de bus stond voor het VVV klaar we konden na een kaartje te hebben gekocht zo instappen. De bus reed de mijn in tot op 540 meter diep dit was een interessante ervaring! ‘s Avonds kwamen een paar jongens op de camping aan met de vis die ze die dag gevangen hadden. De vis werd schoongemaakt en op de BBQ gebakken en heerlijk opgepeuzeld. Toen we uit Kiruna vertroken zijn wij via Galivare en Jokkmok naar Umea gereden. Onderweg had ik bijna een rendier onder de auto, er stond er een langs de kant te grazen de ander stak zo over. Ik was er op voorbereid dat de ander kon oversteken, toch gebeurde het nog dat hij onverwachts voor de auto weg opkwam en nog een heel eind voor de auto bleef lopen. Hij ontsnapte aan de dood, en ik aan een hart aanval. Even later zijn wij een weg ingeslagen richting Umea een mooie weg. Ofschoon er na een paar km een bord verscheen met wegwerkzaamheden over 17 km. Zo stonden we voor een stoplicht met voor ons gravel het duurde z’n 5 km voordat er weer asfalt kwam. Dus nog geen 17 km al had ik de hoop dat de rest al was geasfalteerd, maar nee er kwam nog eens 6 km onverhard. Het heeft wel het glas van mijn stormlantaarn gekost die achter aan de auto hing. ‘s Avonds kwam ik er achter dat ik in Kiruna ook nog eens de tankdop was vergeten dit is opgelost door een plastic zak om de tankhals te binden. De volgende dag zijn we naar een plaats gereden vlakbij Gavle een afstand van 480 km over snelwegen geen alternatieve wegen dus maar weer knallen en km maken. De camping in Cavle lag aan een rivier een pracht plek om te vissen en te ontspannen er konden hengels gehaald worden bij de receptie. Maar helaas er werd geen vis gevangen er was de laatste dagen veel regen gevallen en het water is dan te wild volgens de kenners. Uit Gavle mooi binnendoor naar Stockholm niet ver maar toch onderweg bij een bank geweest om mijn Master Card weer eens te activeren.
Dit lukte steeds niet, dus heeft Jack de rest van de reis alle onkosten betaald, uiteraard hebben we later het een en ander afgerekend. ‘s Avonds wat gedronken met Jack, Hennie, Richard, Michelle en Pier, het had het afscheidavondje van Robbert (motorrijder) moeten worden maar die was nog in de stad. De camping is mooi we hebben ook de mooiste plaats volgens de beheerder.
Met de bus en metro wilden we naar het centrum maar voor dat we bus en metrokaartjes hadden was er wel wat frustratie te overwinnen. Ze leken wel nergens te koop. Eerst lopend een kiosk gezocht en een winkelcentrum maar helaas. Toen heeft Jack de auto gepakt en zijn we eerst naar een winkelcentrum gereden om wat inkopen te doen en wat te eten. Daar gevraagd om bus en metrokaartjes maar daar was niets van dat. Dus naar een ander winkelcentrum gereden waar ze de kaartjes wel hadden. De volgende dag konden we met de kaartjes met de bus en metro naar het centrum van Stockholm, een indrukwekkende stad. Terug met de metro ging goed maar de bus was een probleem. Dus maar een taxi aangehouden die ons naar de camping bracht.
Zweden/ Denemarken:
Zondag richting Kopenhagen gereden deze afstand hebben we in twee etappes gedaan ‘s avonds geslapen in Mjolby. De dag er op in Kopenhagen aangekomen we logeerden in mooi hotel aan de haven in het centrum van Kopenhagen ‘s avonds aan de haven gegeten, daar waar die gekleurde huizen aan de haven staan. ‘s Morgens naar Esbjerg gereden waar de boot naar Harwich op ons wacht.
Denemarken/Engeland:
Op de boot heeft Isabel (mede reiziger) haar zangkunsten laten horen dat was echt gezellig, ‘s morgens kwamen we aan in Harwich. Net van de boot is de weg was afgesloten vanwege een ongeluk we lopen een uur vertraging  De M 25 rond Londen kwamen we wederom een uur in file te staan voor een tolbrug waar je overheen moet. We hadden nog naar Stonehenge gewild maar door de files is dit mislukt.  Daarom rijden we meteen door naar New Forest deze provincie is voornamelijk bekend als een natuurgebied in Zuid-Engeland, gelegen tussen Southampton en Bournemouth. We krijgen de mooiste plek op een pracht camping. Je kunt zien dat hier veel paardenliefhebbers zijn. Daar in de omgeving eten we met Wim en Herman en de Hartoghs een hapje. ‘s Morgens moest Jack nog even de tank overpompen, doordat hij niet oplette kwam er een golf diesel op het terrein terecht. Snel bedekken we de olievlek met wat losse grond, de volgende gast die daar komt te staan zal geen last van ongedierte hebben, is onze conclusie. Rustig zijn we naar Brighton gereden over een afstand van 175 km, dus alle tijd om te genieten van de omgeving. Ook de camping waar we nu op komen is mooi in het heuvelachtig gebied rond Brighton. De houten pier van Brighton is in een typisch Engelse stijl, heel bijzonder. Herman en Willem besluiten om niet mee naar Londen te gaan. Hun auto is een euro3 en dat is niet toegestaan in Londen. Herman vindt het moeilijk en gaat met lood in de schoenen met Willem mee, hij heeft immers geen keus. In colonne komen we de volgende dag Londen binnen, het lukte ons om zo de Tower Bridge te bereiken. Van daar naar de Oranje Camping en vervolgens naar het Holland Heineken Huis waar we de kaarten bij de entree af konden halen.
Eerst wees een medewerker ons de verkeerde kant op, waarop Jack al gauw zei, ‘geef jij hem een vrije dag of doe ik het’ hij was niet erg snugger. Verder leek het net of ze alleen boeven verwachten controle alom, maar uiteindelijk  kwamen we dan in de zaal waar de medailles werden uitgereikt.
Tevens kwamen we in de studio waar de uitzending van RTL4 werd uitgezonden met Rick Nieman, Dennis v d Geest, Pieter v d Hoogenband en Peter Heerschop, leuk om mee te maken! Die avond zijn we op het parkeerterrein blijven staan, en ‘s morgens naar de Oranje Camping gereden. In de middag zijn we Londen ingegaan met de metro. Daar de Big Ben, Buckingham Palace en de Westminster Abbey bezocht. Verder wat rondgehangen en drie verjaardagen gevierd, en van de meeste deelnemers afscheid genomen en werd het tijd om op huis aan te gaan.
Engeland/Nederland:
Om 18:00 uur naar Harwich gereden waar de boot naar Hoek van Holland lag om ons naar de andere kant van de Noord Zee te brengen. Daar kwamen we om 08:00 uur aan we nemen na een intensieve reis afscheid van elkaar.  De kleinkinderen van Jack en Hennie staan met hun ouders te wachten.  Ik ben op 1 augustus 2012 om 10.00 uur thuis bij mijn vrouw Gerda. Dochter Diane, Niels en Maud komen op de koffie en later zijn zoon Barry, Natalie, Troy en Jill en (ons pasgeboren kleinkind)er ook. ‘s  Middags als vanouds voor de tv en de GP van Hongarije gekeken. Dit is het verhaal van mijn Groot Europa tour waar ik enorm van heb genoten! De hele reis hebben we zo’n 14000 km gereden.
Deelnemers waar we mee optrokken:
Simon Laan Mercedes, Jack en Hennie Volvo (camper), Herman Willem van de Scania, Miep en dochter Nissan Micra, Robbert een monteur, Robbert een motorrijder, Dokter Frank motorrijder, Jan een motor, Richard en Michelle van de brandweerauto, Pier van de Saab.